[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ło wieczerzy, ale leciało jej z rąk wszystko.
-Uważaj! - fuknął Rasko. - A jeść daj dużo i tłusto. Dość było
biedy, a nie musimy sobie teraz żałować.
- W zimie ciężko będzie - westchnęła.
-Nie nam - odparł, usiłując widocznie podniecić jej ciekawość
i czekając na zapytania. Ale jej co innego było w myśli, gdyż spytała
niespokojnie:
- Bogudar gdzie?
Niezadowolony, że mu chybiło, Rasko rzekł niecierpliwie:
·ð ðMówiÅ‚em niezdarze, by ostaÅ‚, bo wojna nie dla takich. Nie jego
była sprawa, a do bitki tak zdatny, jak kot do orki. 1 legło mu się. Ni
sobie był, ni ludziom. No, masz znowu o co beczeć!
·ð ðMyÅ›laÅ‚by kto, że wojna przebiera: gÅ‚upich bierze, mÄ…drych osta-
wia - mruknÄ…Å‚ dziad z kÄ…ta.
Wieścinie istotnie łzy kręciły się w oczach. Polubiła cichego
i skromnego człeka, który najmniej miejsca chciał zajmować, a jak
umiał, pożytecznym starał się uczynić. Płakać iście nie ma kto po Bo-
gudarze, ale właśnie dlatego Wieścinę oczy piekły.
Rasko, podjadłszy, rozsiadł się wygodnie przy ognisku i dorzucając
drew, brał się widno do opowiadania, gdy Wieścina rzekła:
172
·ð ðJeno na chwilÄ™ do Obezki skoczÄ™. Pewnie gÅ‚owy nie ma, by choć
dzieci nakarmić. Krzepisz nie wrócił?
·ð ðPod WrocÅ‚awiem legÅ‚. Nie on jeden. StaliÅ›my...
·ð ðDla nich jeden - przerwaÅ‚a cicho i wyszÅ‚a. Dziad kaszlaÅ‚ i postÄ™-
kiwał na swym legowisku.
Rasko nalał kubek wrzątku, rozpuścił miodu i wręczając mu, po-
wiedział:
-Napijcie siÄ™, to wam duchota przejdzie. Staremu za przypieckiem
siedzieć, nie na wojnę chodzić. Trzebaż wam było...
·ð ðMnie nie trza byÅ‚o, ino wam. Najdzie czÅ‚eka Å›mierć i na przypiec-
ku. Ani człek nie wybiera, gdzie i kiedy kości złoży. A wojna nie nie-
sie dobra nikomu.
·ð ðKosek panem na niej ostaÅ‚...
·ð ðRobi wojna panów, robi i niewolników.
Wróciła Wieścina z zaczerwienionymi oczyma i usiadła zadumana.
Czym tu pocieszać wdowę, co z małymi dziatkami ostała? Popłakała
z nią, ułożyła dzieci do snu i pomagać przyrzekła. A swoich trosk za-
dość. Zaniedbane wszystko. Chciała o tym pomówić z mężem, ale on
nie mógł już wytrzymać i zaczął od końca:
·ð ðZabierać nam siÄ™ stÄ…d przyjdzie...
·ð ðDlaczego?! - krzyknęła.
W tej chwili zapomniała, że ciężko tu żyć. Obejrzała się po swoich
kątach. Tu przeżyła swoją odrobinę szczęścia i wiele trosk i niepoko-
ju. Nie zaczyna się życia dwa razy. Powtórzyła:
·ð ðDlaczego?
·ð ðKosek rycerzem książęcym ostaÅ‚. Na dworcu siedziaÅ‚ bÄ™dzie. Bol-
ko ziemie mu nadał i brańców. Dostatków pilnować trzeba, bo książę
z wojny na wojnÄ™ chadzajÄ…, tedy i Kosek w domu nie usiedzi.
Wieścina ręce załamała. Dostatków będzie strzegła miast wnuków,
a w zamian za to żyć z tym szarpiącym serce niepokojem o jedynego
syna. Rasko, który spodziewał się wybuchu radości, zez
lił się:
- Czegóż tu żałujesz? %7łe rąk sobie nie będziem musieli urabiać po
łokcie? Kosek nie wróci. Sami tu ostaniem na stare lata? A i dziadowi
zda siÄ™ dostatek i wygoda...
173
·ð ðO mnie siÄ™ nie troskaj - odezwaÅ‚ siÄ™ Sapek. - Ja tu ostanÄ™.
·ð ðSami ostaniecie? Wżdy starunku wam trzeba. Nie urobicie sami
na siebie...
·ð ðMnie niewiele już trzeba. DbaÅ‚em żywot caÅ‚y o innych, i o mnie
zadbajÄ….
Rasko w rozterce spojrzał na ojca. Powiedział niepewnie:
·ð ðMoje to pierwsze prawo. Ale dlaczego? Lepiej nam bÄ™dzie u Koska.
·ð ðBÄ™dzie ci lepiej, to idz
. Ja tu pomrę, gdziem się urodził. Dlacze-
go? Bo jeśli każdy, co radę ma w głowie czy siłę w ręku, od gromady
będzie odchodził, to jako stado bez przewodnika na łup pójdą. Po-
szedł Kosek, niech mu szczęści. Niespokojny duch w nim żywic, nie
byłby i tak z nami usiedział. Spodobała mu się wojna, bo wygrał.
Wierzgał, gdy mu jarzmo nakładali, teraz sam innymi orał będzie;
tymi, co przegrali.
·ð ðJakoż mi starego i chorego rodzica poniechać? - powiedziaÅ‚ Ra-
sko niepewnie. - Wstydno byłoby ludziom w oczy spojrzeć...
·ð ðWstydno i sieroty poniechać, co ich wojna we wsi przysporzyÅ‚a.
Ale tam, dokąd pójdziesz, nikt cię znać nie będzie, nie będziesz mu-
siał ludziom w oczy patrzyć.
·ð ðKazaÅ‚ przecie książę komesom wdowy i sieroty zaopatrzyć...
-1 bydłu nie starczy, gdy mu paszę zwiez
ć. Co dzień o nie dbać
trzeba - odparł Sapek.
·ð ðPomagać przyrzekÅ‚am Obezce - szepnęła WieÅ›cina, patrzÄ…c nie-
śmiało na męża, który siedział ponuro zamyślony.
·ð ðIdz
że jej tedy powiedz, że nie będziesz. Albo lepiej niech Rasko
jej powie. Za co tobie oczyma świecić, że serce masz miast rozumu!
Idz
że - zwrócił się do Raska.
Rasko pięścią wyrżnął w stół ze złością.
·ð ðNie pójdÄ™! OstanÄ™ z wami. Bierz licho... [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]