[ Pobierz całość w formacie PDF ]

maleńką lukę, tylko na moment. Wiedziałem, że zaatakuje przez nią, mierząc mi
w serce.
Zrobił to. Sparowałem w ostatniej chwili. Nie lubię wspominać, jak niewiele
wtedy brakowało.
Znów zacząłem ustępować oddając teren i wycofując się z zagajnika. Parowa-
łem i odstępowałem; przeszedłem obok miejsca, gdzie leżał Ganelon, i cofnąłem
119
się jeszcze z pięć metrów. Walczyłem defensywnie i ostrożnie.
A potem dałem Benedyktowi kolejną szansę.
Poszedłem do przodu tak samo jak poprzednio i znów udało mi się go zatrzy-
mać. Potem jeszcze bardziej wzmocnił swoje ataki, spychając mnie na sam brzeg
czarnej drogi.
Zatrzymałem się tam i ustępowałem, wolno przesuwając się do wybranego
punktu. Musiałem powstrzymać go jeszcze przez kilka chwil. Wtedy będę mógł
to dobrze rozegrać.
To były trudne chwile, gdy broniłem się wściekle i przygotowywałem.
Potem otworzyłem mu taką samą lukę.
Wiedziałem, że zaatakuje tak samo jak poprzednim razem. Odstawiłem prawą
nogę w bok i do tyłu, za lewą. Wyprostowałem się tak, jak on. Minimalnie tyl-
ko odbiłem w bok jego klingę i odskoczyłem na czarną drogę, wyciągając przed
siebie prawe ramię, by uniemożliwić zwarcie.
Zrobił to, na co liczyłem. Zbił moją klingę i kiedy opuściłem ją do kwarty,
zaatakował. . .
. . . co spowodowało, że stanął na pasie czarnej trawy, nad którym ja przesko-
czyłem.
Z początku nie śmiałem nawet spojrzeć w dół. Po prostu nie cofałem się dając
roślinom szansę.
Trwało to tylko chwilę. Benedykt zrozumiał, co się dzieje, gdy tylko spróbo-
wał się poruszyć. Dostrzegłem na jego twarzy zdumienie, potem wysiłek. Wie-
działem już, że go mam. Nie byłem jednak pewny, czy trawa zdoła utrzymać go
dłużej, więc natychmiast zrobiłem, co trzeba. Krok w prawo usunął mnie z za-
sięgu jego miecza. Podbiegłem i przeskoczyłem przez trawę, poza czarną drogę.
Próbował się odwrócić, ale z
dz
bła oplotły mu nogi aż do kolan. Zachwiał się, lecz
szybko odzyskał równowagę.
Przeszedłem za nim na jego prawą stronę. Jedno proste pchnięcie i byłby tru-
pem. Ale teraz nie miałem żadnego powodu, by go zabijać.
Sięgnął ręką za plecy, odwrócił głowę i skierował ostrze w moją stronę. A po-
tem zaczął uwalniać lewą nogę.
Zrobiłem zwód w prawo, a gdy próbował go odparować, walnąłem płazem
Grayswandira w tył głowy. To go oszołomiło, mogłem więc podejść i lewą ręką
wyprowadzić cios w nerki. Pochylił się lekko, a ja zablokowałem mu lewe ramię
i znów uderzyłem z tyłu w szyję, tym razem pięścią i mocno. Padł nieprzytomny.
Wyjąłem mu z ręki miecz i odrzuciłem na bok. Płynąca z ucha krew kreśliła
na jego szyi wzór przywodzący na myśl kształt jakiegoś egzotycznego kolczyka.
Odłożyłem Grayswandira, chwyciłem Benedykta pod pachy i ściągnąłem
z czarnej drogi. Trawy trzymały mocno, lecz wytężyłem wszystkie siły i w końcu
mi się udało.
120
Tymczasem podniósł się Ganelon. Przykuśtykał do mnie i popatrzył na Bene-
dykta.
 Co to za człowiek  powiedział.  Co to za człowiek. . . Co z nim zrobi-
my?
 Na razie zaniesiemy do wozu  odparłem.- Wez
miesz miecze?
 Jasne.
Poszliśmy drogą. Benedykt był ciągle nieprzytomny  na szczęście, bo nie
miałem ochoty znowu go bić, dopóki nie było potrzeby. Ułożyłem go obok spo-
rego drzewa niedaleko wozu.
Gdy nadszedł Ganelon, schowałem miecze do pochew i kazałem mu odwiązać
liny z kilku skrzyń. Sam tymczasem obszukałem Benedykta i znalazłem to, co
było mi potrzebne.
Potem przywiązałem go do drzewa. Ganelon przyprowadził jego konia, któ-
rego uwiązałem do jakiegoś krzaka w pobliżu. Tam też powiesiłem miecz Bene-
dykta.
W końcu wspiąłem się na kozioł. Ganelon usiadł przy mnie.
 Chcesz go zwyczajnie tak zostawić?  zapytał.
 Na razie  odrzekłem.
Ruszyliśmy. Nie oglądałem się za siebie, w przeciwieństwie do Ganelona.
 Jeszcze się nie rusza  oznajmił. I dodał:  Nikt nigdy tak mnie nie
podniósł i nie rzucił. I to jedną ręką.
 Dlatego kazałem ci czekać przy wozie i nie walczyć z nim, gdybym prze-
grał.
 Co się teraz z nim stanie?
 Postaram się, żeby ktoś się nim zajął.
 Ale nic mu nie będzie?
Pokręciłem głową.
 To dobrze.
Przejechaliśmy jeszcze ze dwie mile. Dopiero wtedy zatrzymałem konie
i zszedłem na ziemię.
 Nie denerwuj się, cokolwiek by się działo  powiedziałem.  Muszę
załatwić pomoc dla Benedykta.
Zszedłem z drogi i stanąłem w cieniu. Wyjąłem komplet Atutów, które miał
przy sobie Benedykt, przerzuciłem je, znalazłem Gerarda i wyjąłem go z talii.
Resztę schowałem do wyściełanego jedwabiem, inkrustowanego kością słoniową
drewnianego pudełka, w którym je znalazłem.
Trzymałem przed sobą Atut Gerarda i wpatrywałem się weń. Po pewnym cza- [ Pobierz całość w formacie PDF ]