[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- O Boże! - Długonoga blondynka podeszła bliżej, jakby nie
wierzyła. Wielkie, niebieskie oczy podejrzliwie wpatrywały się w
Charlotte.
 - Nazywam się Charlotte Ashton. Spencer jest... to znaczy był moim
stryjem. Przyszłam minutę przed panią, żeby z nim porozmawiać. Już nie
żył. - Odeszła od ciała i wzięła kobietę pod rękę.
- Ja mam na imię Kerry. Pracuję jako asystentka administracyjna. To
ja mogłam go znalez
ć - wykrztusiła przerażona.
- Muszę przyznać, że nie wygląda pani na morderczynię.
Nagle obie kobiety padły sobie w objęcia i zaniosły się histerycznym
śmiechem. Pierwsza uspokoiła się urzędniczka.
- Chodz
my stąd. Zadzwonimy ode mnie.
Nie zamknęły za sobą drzwi, żeby nie zostawiać śladów.
Charlotte żałowała, że nie ma przy niej Alexandra. Nie wezwała go
jednak, nie chciała wplątywać go w sprawę zabójstwa.
Za pół godziny na piętrze zaroiło się od ludzi. Oficer śledczy spisał
ich dane i kazał czekać w sekretariacie. Dziesięć minut póz
niej podszedł
do nich postawny, ciemnowłosy cywil w towarzystwie niewysokiej,
wysportowanej kobiety.
- Jestem Dan Ryland, detektyw, a to moja współpracownica,
detektyw Nicole Holbrook. - Przyjrzał im się badawczo. - Która z pań
znalazła ciało?
- Ja - Charlotte opowiedziała drżącym głosem, co się wydarzyło.
- Możemy porozmawiać na osobności?
- Oczywiście. - Wychodząc, rzuciła okiem na bladą z przerażenia
Kerry.
Domyślała się, że sama wygląda jeszcze gorzej. Wiedziała, że dla
Dana Rylanda jest pierwszą podejrzaną.
 - Kolor krwi wskazuje na to, że Spencer Ashton zginął parę godzin
temu - powiedział.
- Nawet nie wiedziałam, że człowiek ma jej aż tyle. Nigdy przedtem
czegoś takiego nie widziałam.
- Przeżyła pani szok - odezwała się jego towarzyszka i dotknęła ręki
Charlotte. Błękitne oczy patrzyły ze współczuciem zza szkieł w drucianej
oprawie. - Musi pani dojść do siebie.
- Najlepiej, jeżeli od razu wyeliminuję panią z kręgu podejrzanych -
zaproponował mężczyzna. - Co pani robiła dziś w nocy i rano?
- Przybyłam tu przed ósmą. Ochroniarz dzwonił z dołu, żeby mnie
zapowiedzieć, ale nie czekałam, aż uzyska połączenie.
- Mieszkała pani sama w hotelu?
- Nie, z narzeczonym, Alexandrem Dupree - oznajmiła już
spokojniej.
Myśl, że dzięki jego miłości już nigdy nie zostanie sama, podniosła
ją na duchu. W chwili gdy wymawiała jego nazwisko, wyszedł z windy,
jakby z daleka usłyszał, że go wzywa.
- Jak się czujesz? - zapytał z troską.
- W porządku. - Głos jej jeszcze drżał, ale w jego obecności
błyskawicznie dochodziła do równowagi.
- Spostrzegłem wozy policyjne i natychmiast przybiegłem. Co się
stało?
Nie zdążyła odpowiedzieć. Wyprzedził ją detektyw Ryland.
Wyjaśnił, że popełniono morderstwo, spisał dane Alexandra i spytał, gdzie
przebywał ostatniej nocy. Alexander potwierdził, że mieszka w hotelu z
Charlotte.
 - Zamówiliśmy kolację do pokoju, a potem przysłano nam faks,
przeznaczony dla kogoś innego - wtrąciła Charlotte.
- Oui, obsługa na pewno nas zapamiętała - zapewnił Alexander.
- Dziękuję, jesteście państwo wolni. - Detektyw zamknął notatnik. -
Niewykluczone, że jeszcze się z państwem skontaktujemy. Proszę na razie
nie informować rodziny, sami ich zawiadomimy.
- Kiedy? - spytała.
%7łałowała, że nie wolno jej zawiadomić brata.
- Niebawem, proszę się nie martwić - odparł mężczyzna i poszedł
razem z koleżanką przesłuchiwać Kerry.
W pewnym momencie urzędniczka podniosła głos, Charlotte
zamieniła się w słuch.
- Okropnie się kłócili, słyszałam przez ścianę, ale Grant Ashton go
nie zabił. Kiedy wychodził, szef jeszcze żył. - Kerry pobladła i dokończyła
łamiącym się głosem: - Z nikim więcej się wczoraj nie umawiał.
- Czy w końcu się pogodzili?
- Na pewno nie! Grant wyszedł wzburzony, po prostu wściekły.
Więcej Charlotte nie usłyszała. Fotografowie i technicy zaczęli
wynosić sprzęt z gabinetu i zagłuszyli rozmowę.
Prowadzący śledztwo notował coś w zeszycie. Alexander poprosił
Charlotte o wyjaśnienia. [ Pobierz całość w formacie PDF ]