Ostrowska_Ewa_ _Pamietaj_o

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

się na odwykówce. Nawet wyrzucono Ja. ze szkoły za skandale.
Nie było żadnych skandali w szkole. Nie leczyła się w odwykówce.
Niemożliwe! Przecież dwukrotnie przebywała w szpi�talu psychiatrycznym.
Miała urazy poalkoholowe, depre�sje.
Nie miała. Za każdym razem przebywała w szpitalu z rozpoznaniem psychozy
depresyjno-maniakalnej. Spraw�dziłem to dokładnie.
Zapanowało milczenie. Długie, bardzo długie. Nie prze-
rywał tego milczenia. *
Dlaczego, proszę pana? spytała A rozpaczą Smugo�wa. Dlaczego?
Skąd?
On pani również opowiadał o ciężkim stanie Anny, prawda? Opowiadał o tym
jak cierpi, ponieważ ma żonę alko-holiczkę, a pani mu serdecznie, szczerze
współczuła. I potę�piała Annę. Opowiadał, że nie może nikogo wpuścić do swoje�go
domu, ponieważ nie jest pewien żony. Opowiadał o jej deli�riach, urazach, zatruciach
alkoholowych? Nawet radził się, jak ma postąpić, co robić, co począć?
Dlaczego, proszę pana?
Tego jeszcze dokładnie nie wiem. Ale będę wiedział.
Dlaczego pan mi o tym mówi?! krzyknęła.
Niech pani uważa na siebie.
Chcę zostać sama.
Zatrzymał się w drzwiach. Smugowa siedziała za stołem, poruszając bezgłośnie
ustami.
Słucham? zapytał.
Nie odpowiedziała. Usta jej poruszały się w dalszym ciągu bez dzwięku. Zrozumiał,
że nie słyszy. Postał chwilę, niezde�cydowany, zastanawiając się nad słowami
pocieszenia. Nie znalazł takich. Wyszedł, cicho zamknął za sobą drzwi.
*
Zapomniał, że ma własne klucze do mieszkania, zadzwo�nił, a babka natychmiast
otworzyła mu drzwi tak, jakby za nimi czatowała. Miała grozny wyraz twarzy, ale
spojrzawszy na wnuka, jęknęła tylko:
Jędrusiu! i rezygnując z pretensji, odebrała mary�narkę, a potem podsunęła
domowe kapcie. Nie zaprotestowa�ła nawet wtedy, kiedy powiedział, że nie będzie
jadł. Ruszył prosto do łazienki, a gdy otrzezwiony nieco chłodnym prysznicem
poszedł do swojego pokoju, znajdując tam za�słany czystą pościelą tapczan,
zaciągnięte zasłony w oknach i filiżankę mocnej aromatycznej herbaty z biszkoptem,
uśmiechnął się rozczulony. Babka dbała o niego jak o małego, niezaradnego
chłopczyka.
Nie przypuszczał, że zaśnie. Ale ledwo przyłożył głowę do poduszki, zapadł w ciężki
sen. Obudziły go podniesione szepty z holu. Słuchał chwilę i już wiedział. Babka,
strzegąc swojego wnuka, energicznym i zdecydowanym szeptem wzbraniała
%7łabickiemu wstępu do pokoju. Andrzej szybko narzucił szla�frok i wyszedł. %7łabicki
skonfundowany, bo w obecności babki tracił przeważnie rezon, przestępując z nogi
na nogę jak sztu�bak przy groznej nauczycielce, usiłował wtrącić słówko w
szep�taną tyradę babki, która zarzucała %7łabickiemu krańcowy egoizm i oświadczyła,
że choćby się waliło i paliło to Jędru�sia" nie obudzi. Za nic mając powagę
kapitańskich gwiazdek, nacierała na %7łabickiego, postukując obcasikiem
staroświec�kiego lakierowanego pantofelka. Niska, szczupła, w ciemnej sukience z
koronkowym żabotem, z siwym koczkiem włosów ściągniętych na czubku głowy,
pozornie nobliwa, starsza dama, bynajmniej nienobliwie wymachiwała potężnemu
%7ła�bickiemu w energicznej gestykulacji małymi rączkami, powta�rzając swoje: za
nic, nigdy, nie pozwoli obudzić".
Babciu przerwał tę komiczną scenę Andrzej ja nie śpię.
No i proszę! rzuciła się. I obudził go pan!
To ty mnie obudziłaś, babciu. Szeptałaś nazbyt gło�śno roześmiał się
Andrzej.
Szeptałam cicho oświadczyła. A ty się nie wtrącaj. Był tylko jeden
sposób, żeby ujarzmić babkę i Andrzej
czym prędzej z niego skorzystał:
Jestem straszliwie głodny powiedział. Umieram wprost z głodu. Kapitan
mrugnął do %7łabickiego też umiera z głodu. Ale czy wiesz, na co umiera z
głodu? Na twój wspaniały strudel tyrolski z kremem waniliowym.
O Boże jęknął %7łabicki. %
Wie pan jednak, co dobre babka rzuciła %7łabickiemu łaskawsze spojrzenie.
Strudel? Ale czyja mam migdałki?
Masz, masz, ty masz wszystko w spiżarni uspokoił Andrzej.
Ewentualnie zamiast migdałków wrzucę garść zmielo�nych orzechów
włoskich zamruczała babka i zajęta tym problemem, wycofała się do kuchni.
O Boże powtórzył %7łabicki.
Chodz, na godzinę mamy babcię z głowy śmiał się Andrzej.
Ale za to wisi nad nami grozba strudla zauważył po�nuro %7łabicki. Nie
mogłeś wymyślić potrawy bardziej lek-kostrawnej?
Nic innego nie przyszło mi do głowy powiedział ze skruchą Andrzej.
Trudno. Przynajmniej częściowo będzie�my musieli zjeść ten strudel. Babcia nie
daruje. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy